ท่านหลางกับโฉมงามเทียนเอ๋อร์

“ปล่อยข้า ข้าไม่ลงนะ!” เทียนเอ๋อร์ฝืนตัวเอาไว้เต็มที่ เมื่อถูกคนที่เปิดประตูพยายามจะดึงมือให้ลงจากรถม้า

“ดังอีกหน่อยสิ เอาดังๆ กว่านี้อีก” ซินหลางประชดใส่เมื่อชาวบ้านที่เดินผ่านมาพอดีมองมาทางพวกตนอย่างสนใจ “ถ้าอยากให้เขารู้ว่ามานอนกับข้าเพื่อลดความผิดให้พี่ชายก็ร้องดังๆ เลย” กระซิบเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคนอย่างข่มขู่กลายๆ

คำพูดของเขาทำให้หญิงสาวสะอึกไปเลยทีเดียว เหลือบมองสตรีวัยกลางคนที่ชะลอฝีเท้ามองมาทางพวกตน.. ค่อยๆ ฝืนคลี่ยิ้มส่งให้นาง

*****************************

“ข้าถูกท่านย่ำยีไปแล้ว จะให้หน้าด้านบากหน้าไปหาเขาข้าทำไม่ได้หรอก”

“ข้าถามว่าเจ้ารักเขาหรือไม่”

“ความรู้สึกนี้มันอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของข้า ท่านกรุณารู้จักขอบเขตด้วยเจ้าค่ะ เราสองคนผูกพันกันไม่ใช่เพราะความรักหรือความหลงใหลด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นอย่ามาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันแบบนี้ ข้าไม่ชอบ!” สะบัดน้ำเสียงและหางตาใส่เขาอย่างต้องการระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกออกไปบ้าง

มือใหญ่ที่ประคองศีรษะนางในตอนแรกจิกหมอนแน่น พยายามระงับอารมณ์โกรธที่เกิดจากความหึงหวงสุดกำลัง